ايـن تــو نيستي که مرا از يـاد برده اي

ايـن منـــم که به يـادم اجـازه نمي دهم

حتـــي از نزديکي ذهـن تــو عبور کند

صحبـــت از فـرامـوشي نيســــت...!

صحبــــت از ليـاقـــت اســـت!!!

شب بود باران نمی بارید...

شکوفه لبخند نمی زد…

اولین شب بود و پی اش هزار شب و پیشش هیچ شب!!!

از آسمان برف می آمد و تو نگاهت را در کوله باری خواستنی گذاشتی و عزم رفتن کردی...

فاصله ی نگاه تو تنها به اندازه ی یک نت بود…نه یک پرده…تنها نیم پرده!!!

دیگر اشک هایم هم برایت حرمت نداشت!!!

به پنجره ((ها)) کردم... چقدر برف!!!

((عزیز امشب نرو برف هم بهانه ای است برای نرفتتنت…))

و تو !!!

ساده حتی بی هیچ لبخندی یا حتی کلامی رفتی!!!

و امروز فردای دیشب…

عجب فاصله ی نگاهمان را زیاد کردی...!!!

نگران اشک‌هایم نباش !

از لبخندم بترس

که معنایش اشک‌های فردای توست…………!

هزار بار از حوالى گریه گذشتم!!!
یک بار هم نپرسیدى...
زیر این همه باران چه مى کنى!!!
اما سبز که مى شوى...
هواى بى باران آرزو مى کنم...
و از خواب سوسن ها
دسته گلى براى تو مى چینم...
ساده تر بگویم
آفتاب را آیینه مى کنم
تا تو را زیباتر ببینم ...

عشقی که هرگز به زبان نیاید

مثل نسیم ملایم ... ساکت... و نامرئی می گذرد...

و همه چیز را بر سر راه خود

تکان می دهد!

من عشقم را به زبان آوردم

و قلبم را برای او گشودم

سرد و لرزان با ترسی مرگبار

و او رفت...

بعد ها مسافری بر سر راهش پیدا شد

ساکت و نامرئی ...مثل باد

و او عشق این مسافر را پذیرفت

نه ..........!!!

هرگز عشقت را بازگو نکن!

دستم نه
اما دلم به هنگام نوشتن نام تو می لرزد!
نمی دانم چرا
وقتی به عكس سیاه و سفید این قاب طاقچه نشین نگاه می كنم
پرده لرزانی از باران و نمك
چهره تو را هاشور می زند!
همخا نه ها می پرسند:
این عكس كوچك كدام كبوتر است
كه در بام تمام ترانه های تو
ردپای پریدنش پیداست؟
من نگاهشان می كنم
لبخند می زنم
و می بارم!
حالا از خودت می پرسم!
آیا به یادت مانده آنچه خاك پشت پای تورا
در درگاه بازنگشتن گل كرد
آب سرد كاسه سفال بود
یا شورابه گرم نگاهی نگران؟
پاسخ این سوال ساده
بعد از عبور این همه حادثه در یادت مانده است؟

تو میروی
من می مانم
تا حدیث این دلداگی بشود حکایت روز و شب این آدم ها!

از کسی که چتر تمنایش را
زیر ابری باز کرد
که برای باریدن خیلی کوچک بود!!

می دانی؟
دلتنگی مثل گدای معتاد سر خیابان می ماند!

می آید مثل چسب
مثل بختک
مثل سرطان یقه آدم را می گیرد!

بعد تا تو بیایی با خودت
حست
غرورت
لجبازی ات کنار بیایی
خودش را گم و گور کرده و
جایش را به دلخوری بی دلیل داده است!

تا چشم باز کنی می بینی
جای آنهمه دلتنگیِ حاصل دوست داشتن
یک دنیا بغض و حرص نشسته!

باید تو را ببینم
پیش از آنکه در آه هایم بسوزی...!!

می ترسم از نبودنت...

و از بودنت بیشتر!!!

نداشتن تو ویرانم میکند...

و داشتنت متوقفم!!!

وقتی نیستی کسی را نمی خواهم...

و وقتی هستی « تو را » می خواهم!!!

رنگهایم بی تو سیاه است...

در کنارت خاکستری ام!!!

خداحافظی ات به جنونم می کشاند...

و سلامت به پریشانیم!!!

بی تو دلتنگم و با تو بی قرار...

بی تو خسته ام و با تو در فرار...

در خیال من بمان

از کنار من برو!!!

من خو گرفته ام به نبودنت...

پاي چشم روزهايم گود افتاده
سرگيجه دارد
كمي هم حالت تهوع
روزهاي من تب كرده است

هر دقيقه مي سوزد
هر دقيقه آب مي شود
رنگ و رويش هم كه پريده
دستهايش مي لرزد

يك نفر اورژانس خبر كند
روزهاي من دارد ميميرد!!!