ايـن تــو نيستي که مرا از يـاد برده اي

ايـن منـــم که به يـادم اجـازه نمي دهم

حتـــي از نزديکي ذهـن تــو عبور کند

صحبـــت از فـرامـوشي نيســــت...!

صحبــــت از ليـاقـــت اســـت!!!

خسته ام از آرزوها، آرزوهاى شعارى

شوق پرواز مجازى، بال هاى استعارى

لحظه هاى کاغذى را روز و شب تکرار کردن

خاطرات بایگانى، زندگى هاى ادارى

آفتاب زرد وغمگین، پله هاى رو به پایین

سقف هاى سرد و سنگین، آسمان هاى اجارى

عصر جدول هاى خالى، پارک هاى این حوالى

پرسه هاى بى خیالى، نیمکت هاى خمارى

رونوشت روزها را روى هم سنجاق کردم:

شنبه هاى بى پناهى، جمعه هاى بى قرارى

عاقبت پرونده ام را با غبار آرزوها

خاک خواهد بست روزى، باد خواهد برد بارى

روى میز خالى من، صفحه باز حوادث

درستون تسلیت ها، نامى از مایادگارى

سلام دوستای گلم 

به علت مشغله کاری ببخشید که نمیتونم بهتون سر بزنم و جواب محبتاتونو بدم

قول میدم در اسرع وقت سر و کلم پیدا بشه

با دست پر پر میام

قول قول

 دارم از تنهایی می پوسم و میمیرم...

شاید سرنوشت من اینه که همیشه با یه دنیا آه و حسرت در چرخش و نفس کشیدن باشم.

دنبال بهانه بودم گریه کنم...چشمامو سرزنش نکن و سعی نکن جلوشون رو بگیری...بهانه باز هم پیدا شد...اونم خودت هستی...

نمیدونم از خوبی هات بگم یا وقتی شکستیم

اقتدا به تو دارم وقتی اذان عشق سر میدی...نمازم بی قنوت و بی رکوع و تنها سجده بر آغوش تو دارد.

سلامم را بر حریر خوابت بکش...بر اون چشمایی که در اغوشم به انها ذل میزدم.

قلم نوشتم ساکته وقتی که چشمام با اشکاشون تورو برام میکشن و هر لحظه دلخوشیم شده توهم خیالت.

دنبال بهانه بودم گریه کنم...

شب بود باران نمی بارید...

شکوفه لبخند نمی زد…

اولین شب بود و پی اش هزار شب و پیشش هیچ شب!!!

از آسمان برف می آمد و تو نگاهت را در کوله باری خواستنی گذاشتی و عزم رفتن کردی...

فاصله ی نگاه تو تنها به اندازه ی یک نت بود…نه یک پرده…تنها نیم پرده!!!

دیگر اشک هایم هم برایت حرمت نداشت!!!

به پنجره ((ها)) کردم... چقدر برف!!!

((عزیز امشب نرو برف هم بهانه ای است برای نرفتتنت…))

و تو !!!

ساده حتی بی هیچ لبخندی یا حتی کلامی رفتی!!!

و امروز فردای دیشب…

عجب فاصله ی نگاهمان را زیاد کردی...!!!

نگران اشک‌هایم نباش !

از لبخندم بترس

که معنایش اشک‌های فردای توست…………!

آموخته ام که وقتی عاشقم ، عشق در ظاهرم نیز نمایان می شود.

آموخته ام که عشق مرکب حرکت است نه مقصد حرکت

آموخته ام که هیچ کس در نظر ما کامل نیست تا زمانی که عاشقش شویم .

آموخته ام که این عشق است که زخم ها را شفا میدهد ، نه زمان

آموخته ام که تنها کسی مرا شاد میکند، که بمن میگوید ، تو مرا شاد کردی!

آموخته ام که گاهی مهربان بودن بسیار مهمتر از درست بودن است .

آموخته ام که مهم بودن خوبست ولی خوب بودن مهمتر است .

آموخته ام که هرگز نباید به هدیه ای که از طرف کودکی داده میشود « نه » گفت .

آموخته ام که همیشه برای کسی که به هیچ عنوان قادر به کمکش نیستم ، دعا کنم .

آموخته ام که زندگی جدیست ولی ما نیاز به «دوستی» داریم که لحظه ای با او از جدی بودن دور باشیم .

آموخته ام که تنها چیزی که یک شخص میخواهد فقط دستی است برای گرفتن دست او و قلبی برای فهمیدنش.

آموخته ام که زیر پوست سخت همه افراد کسی وجود دارد که خوشحال شود و دوست داشته باشد.

آموخته ام که خدا همه چیز را در یک روز نیافرید ،

پس من چگونه میتوانم همه چیز را در یک روز بدست آورم

آموخته ام که چشم پوشی از حقایق آنها را تغییر نمی دهد.

آموخته ام که وقتی با کسی روبرو میشویم ،انتظار لبخندی از سوی ما دارد.

آموخته ام که لبخند ارزانترین راهی است که میتوان با آن نگاه را وسعت بخشید .

آموخته ام که باد با چراغ خاموش کاری ندارد.

آموخته ام که به چیزی که دل ندارد نباید دل بست .

آموخته ام که خوشبختی جستن آن است نه پیدا کردن آن .

و آموخته ام که قطره دریاست ، اگر با دریاست .

و آموخته ام که عشق ،  مهربانی ، گذشت ، صداقت و بلند نظری خصلت انسانهای انسان است

"دوستت دارم"
به اندازۀ تمام نبودن هایت .
تو، یادت را در پشتِ شیشۀ قابِ دلم جاگذاشته ای
تصویر یادت را هر روز با بارش چشمانم
از غبارِ اندوهِ نبودنت می شویم .

"دوستت دارم"
به اندازۀ تمام دلتنگی هایم،
باز در بیکرانگی دشتِ شب
بی تو تنها مانده ام،
دانه ریگهای بیابان را به یاد تو می چینم
تاولهای دستانم را ببین !
ریگها هم دیگر آفت زده از نیامدنت بودند
تو دیگر بار، بسان آفتاب برای دیدن خرمن ریگهایم نمی آیی!!!؟

"دوستت دارم "
به اندازۀ تمام ساقه های خشکیده در سبد آرزوی دیدارت
به اندازۀ تمام ریگهای جامانده و چشم انتظارِ دشتِ شب
که می خواهند تنها برای تو چیده شوند
" دوستت دارم "...!

آن کس که می گفت دوستم دارد!!!

عاشقی نبود که به شوق من آمده باشد!!!

رهگذری بود که روی برگهای خشک پاییزی راه می رفت...

صدای خش خش برگ ها همان آوازی بود که من گمان می کردم میگوید:

دوستت دارم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

دستمالی بیاور!!!

هیچ میدانستی مهربانی ام دارد خاک می خورد؟

یا هیچ می دانستی دوستت که دارم زیباتری؟!!!

همه چیز از جایی شروع شد

که گفتی دوستم داری!!!!!!!!!

گاهی برای یک عمر بلاتکلیفی بهانه ای کافیست...

حتی اگر به رسم پرهیزکاری های صوفیانه از لذت گفتنش امتناع کنم...

کار سختی ست دوست نداشتن تو!!!

باید برای خودم کار دیگری دست و پا کنم...